Eigen werk

                                                                                Heropstart ateliers
                                                            Ervaringen van de nieuwe deelnemers

                                 Beeld Haider Al Timimi

Ivana Holubova: Theater doet mij goed in mijn vel voelen. Het geeft mij een routine die ik leuk vind. Destijds had ik een gesprek met het OCMW. Terwijl dit plaatsvond, liet ik hen weten dat toen ik klein was ik heel graag aan theater deed. Uiteindelijk hebben zij Jong Gewei online gevonden en mij met hen in contact gebracht. Ik kwam de eerste keer voor wat info en kennismaking. Dit is nog steeds mijn beste herinnering aan Jong Gewei, ik ben die dag heel blij naar huis gekeerd. Theater voelt als een ‘home’ voor mij.

Cecile Verwee:

Ik heb mij in de eerste plaats aangesloten bij Jong Gewei omdat ik op zoek was naar een plek om mijn creativiteit los te laten. Ik heb altijd veel nagedacht en vragen gesteld over de wereld en zocht een plek om dat ergens los te laten. In de wereld voelde ik mij steeds meer gevangen genomen in een systeem van normen en regels waar ik helemaal niet bijhoor en niet wíl bijhoren. Toen ik op de infosessie van Jong Gewei hoorde dat er een grote aandacht gaat naar het reflecteren en analyseren van de wereld en van daaruit theater gemaakt wordt, was er geen twijfel meer; ik doe mee. Ze legden uit dat iedereen welkom was en ze net die mensen die moeite hebben hun plaats te vinden in theater een luidspreker geven. Daar hield ik van. Ook al was ik mij er sterk van bewust dat ik wél dat privilege had in dat plaatje van het Westerse theater te passen, wou ik dolgraag iedereen ontmoeten en juist uit mijn veel te kleinschalig Westerse perspectief breken. Denken, discussiëren, analyseren, nog eens denken, spelen, knuffelen, spelen, nog eens denken en nog eens denken: het leek wel een beschrijving van mijn persoonlijkheid. Dat gevoel op die infosessie herinner ik mij nog levendig: een gevoel van thuiskomen. Echt waar. Er sprongen tranen in mijn ogen omdat ik ervan overtuigd was dat ik de warmte in Gent gevonden had. Eindelijk. 

Wat de ateliers mij geven is een terugkeren naar mijzelf. Elke nacht na de ateliers kan ik niet meer slapen omdat vol adrenaline steeds opnieuw het licht aansteek om een idee op te schrijven om uit te proberen met mijn medejonggeweiers. Eindelijk hebben mijn gedachten hun vrijheid terug. Die touwtjes die ik te lang, te strak heb vastgehouden door het systeem dat in mijn nek stond te blazen, kan ik eindelijk lossen. Daarnaast zeker niet te vergeten: een herwonnen liefde voor mensen. Ik leer iedereen nog steeds kennen maar ik snap zelf niet goed hoe het komt dat ik deze mensen nu al zo graag zie. Écht graag zie, zoals de liefde die je voor je familie voelt. Elke keer leer ik ze beter kennen en groeit mijn bewondering voor hen. Ik hoor verhalen die voor mij ondenkbaar lijken, gewoonweg ondenkbaar. Ik ben mij eindelijk bewust hoe hard de wereld is. Maar man, wat zijn er veel mensen sterk. Man, wat zijn er veel mensen die wél warm zijn. En man, wat ben ik dankbaar dat ik er al zoveel heb leren kennen. Eindelijk begint mijn kleinschalige perspectief steeds meer af te brokkelen. Het is dan ook meer dan een terugkeer naar mijzelf: het is een hercreatie van mijzelf. En ik ben er eindelijk trots op.

Levi Van Kerhoven: Ik had nooit gedacht om bij Jong Gewei terecht te komen. Ik had al langer interesse om aan theater/film/acteren te doen maar wist niet goed waar ik dit zou kunnen doen. Oorspronkelijk wou ik mij aansluiten bij de nieuwe spelers maar toen deze (tijdelijk) gingen stoppen, verwezen ze mij door naar Jong Gewei. Jong Gewei geeft mij het gevoel dat ik ergens ben waar men mij niet beoordeelt en waar iedereen warm en open is. Voor mij is dit belangrijk want ik ben vaak angstig en verlegen. Ik hoop dat ze geduldig met mij blijven, want ik ben iemand die moet openbloeien. Maar tot nu toe is iedereen hier heel behulpzaam in. Verder leer ik enorm veel uit de ateliers, waardoor ik natuurlijk voor theater heb gekozen. Mijn beste herinnering tot nu toe zijn de afzonderlijke gesprekken met de begeleiders die enorm veel rekening houden met mij als persoon alsook iedereen die vriendelijk hallo komt zeggen. Ik zou Jong Gewei dan ook beschrijven als; vertrouwd, aanvaardend en leerrijk. 

Jasper Kassel: Ik deed vorig jaar vrijwilligerswerk in Frankrijk. Tijdens mijn periode had ik een workshop theater gedaan met andere vrijwilligers. Ik vond dit fantastisch! Ik had een vriend hiervan op de hoogte gebracht. Hij had al wat ervaring in de theaterwereld. Hij zei me toen: “Ik ben nu al een jaar of twee gestopt, maar heb toch wel zin om er aan te beginnen.” Vervolgens had hij zich dan bij zijn voormalige theatercoach geïnformeerd over mogelijke theatergroepen. Jong Gewei was één die werd aangeraden. We hebben dan samen een mail gestuurd naar Jong Gewei over onze interesse in de groep. Later volgde een soort intake gesprek alsook nog een theater sessie voor de nieuwkomers. Daarna werd ik deel van de groep. Bovendien sluiten de waarden van Jong Gewei nauw aan bij wie ik ben als persoon. De ateliers geven mij een veilige omgeving waar je volledig jezelf kunt zijn. Er hangt tijdens de ateliers altijd positieve energie in de lucht. Het is heel fijn om te zien dat er eenheid heerst in deze groep. Mijn beste herinnering is dan ook het moment dat we in een kring stonden te hummen allemaal en er ondertussen krachtige en betekenisvolle boodschappen werden voorgelezen. Ik voelde me op dat moment deel van iets moois.  Dit was een fantastisch gevoel.

                                                     Beeld Sander Lambert

verdiepingstraject “STAFETA”
toonmomenten Café Obscur 13/10 en en Café Clair 8/12

beeld Nadya Kamil

Stafeta is een verdiepingstraject waarin deelnemers die al langer bij Jong Gewei betrokken zijn, drie maanden lang de studio intrekken om een persoonlijke artistieke vraag te onderzoeken. Ze leren daarbij wat het betekent om een creatie- of onderzoekstraject van naald tot draad te ontwikkelen. Ze gaan aan de slag met verschillende media, onderzoeken manieren van delen en feedback geven, ondervinden wat verschillende vormen van samenwerking zijn en leren budgetten en planningen beheren. Ze worden daarbij professioneel ondersteund op artistiek, productioneel en zakelijk vlak. Midden in dit traject delen de stafetamakers tijdens het interne toonmoment ‘Café Obscur’ waar ze staan in hun proces. Aan het einde van de rit delen ze hun werk met een breder publiek tijdens ‘Café Clair’. Tijdens de najaarseditie van 2023 zijn Adel Ben Abid, Yaël Bobo, Aleks Nasipyan, Odile Versele en Simon Voet aan het werk in de studio van de Stadsmakers. We laten hen aan het woord over de vraag wat hen bezig houdt en wat Café Obscur in hun maakproces betekend heeft.

De ‘Koor Unie’ van Odile Versele met pianobegeleiding van Simon Voet

Ik heb binnen Stafeta een koor genaamd ‘Koor Unie’ opgestart bestaande uit momenteel 20 mensen. De rol die ik binnen dit project opneem is zowel dirigent als componist en Simon begeleidt de zangers op de piano. Een centraal thema is verbondenheid en de connectie opzoeken met verschillende mensen door middel van samenzang. Het fijne is dat ik met een zeer gevarieerde groep werk. Sommige zangers hebben al ervaring en anderen totaal niet. Dat zorgt ook wel voor een extra uitdaging, want hoe laat je mensen die het moeilijk vinden om de juiste toon te behouden toch deel uit maken van een koor? Wel, met veel geduld en openheid, heb ik geleerd. 

Concreet start de wekelijkse repetitie met lekkere thee, koekjes, wat geklets en rustig toekomen. Ook dat is belangrijk :). Daarna volgt er wat opwarming van zowel het lichaam als de stem. Soms is er een gesprek over de song waar we aan werken of brainstormen we rond het toonmoment en andere zaken. Hierna oefenen we op een bepaalde song. Stap per stap. Zo hebben we al een Engelse song afgewerkt en waren we bezig met een Arabisch liedje. Maar voor het toonmoment op 8 december heb ik een zelfgemaakt koorstuk gecomponeerd. Omdat ik voelde dat ik niet louter bestaande muziek wou gebruiken en de uitdaging wou aangaan om ook zelf koormuziek te schrijven. Ook omdat het koor niet per se een normaal koor is dat songs brengt in een strakke koorformatie. Ik zou het eerder omschrijven als een theaterkoor, een koorgroep die theaterelementen verwerkt. Ik vind het leuk om te werken met kostuums, beweging, karakters, licht etc. Het is dus helemaal niet mijn ambitie om een professionele koorgroep te maken die elk nummer perfect brengt. Nee, geef me maar wat ‘foutjes’ en gekheden, die leiden enkel maar tot nieuwe ideeën en mogelijkheden. Ook ik maak soms fouten tijdens het aanleren van een song. Maar daar is echt ruimte voor binnen dit traject en project. De koorleden weten ook dat ik zelf niet professioneel geschoold ben als dirigent. Ik heb wel in enkele koren gezeten en muziekles gevolgd, maar toch is dit allemaal nieuw voor me. Het is fijn op momenten dat ik het even niet weet feedback te krijgen van de leden. In het begin vond ik het niet altijd gemakkelijk om feedback te krijgen, omdat ik dan bang was om mijn eigenheid te verliezen. En te veel dingen te doen die anderen me zeiden. Maar mettertijd heb ik beseft dat een wisselwerking tussen hen en mezelf super belangrijk is. Ik kom in aanraking met ieders creativiteit die op hun beurt ook mijn creativiteit aanwakkert. 

Ter voorbereiding van Café Clair speelt de vraag: “Hoe maken we er nu een voorstelling van?” het meest in mijn hoofd. Daar werken we komende weken verder aan. Ik ben alleszins super blij dat ik dit koor heb kunnen opstarten en ik geloof dat dit koor nog een mooie toekomst tegemoet gaat! 

  • Beeld: Sander Lambert

Aleks Nasipyan: de liefde tussen een man en een telefoon

Ik ben tijdens deze editie van Stafeta voornamelijk bezig met het thema liefde. Ik werk verder op een stuk dat ik de vorige keer beginnen maken ben over de liefde tussen een man en een rode telefoon, Scarlett. De objecten in het stuk zijn medespelers en hebben hun eigen karakter. Het is een mix van theater en film.

Café Obscur is voor mij een handige motivatie om op korte termijn naar iets toe te werken, iets te delen, wat niet per se af moet zijn, maar wel helpt om sneller stappen te zetten. Dat verhoogt gewoon je productiviteit. Ik vond het heel fijn om te delen. Ik heb me wel geamuseerd. Het was ook grappig dat er een kat binnen liep in mijn stuk. Die extra elementjes heb je wel op plekken als deze, bij de stadsmakers. 

Ik heb gemerkt dat ik de dag na Café Obscur ook meer inspiratie en meer ideeën had gekregen. Ik zat precies meer in mijn werk. Die energie kan je gebruiken voor de volgende stappen naar Café Clair.   

Ik wil voornamelijk mijn fout van de vorige toonmomenten niet herhalen; kleinere details
voor het laatste moment laten en dan panikeren op de dag zelf. Maar ik ben bezig met een plan. Ik ga eerst werken aan nieuw materiaal en dan feedback vragen aan mijn coach. En dan ga ik me focussen op wat kleinere dingen. Wat er nog komt voor de toekomst van mijn stuk, is gewoon mijn stuk een beetje verbreden, gewoon iets langer maken. Ik zou heel graag wat meer film erin steken en bepaalde dingen verwerken.

Ik kijk echt uit naar Café Clair. Deze keer ben ik van plan veel meer mensen uit te nodigen. Ik hoop gewoon dat alle plannen goed lukken. Het is leuk om naar een voorstelling te gaan van andere mensen, van verschillende theatermakers enzo. Het is een heel gezellige, uitnodigende sfeer en er is ook gratis eten.

Beeld: Sander Lambert

Yaël Bobo: de ontdekking van song writing

Ik focus tijdens Stafeta vooral op het maken van muziek. Dat houdt het schrijven van teksten in, maar ook zingen, uitzoeken hoe je kan producen en zelf muziek maken. Ik ben het wel gewoon om liedjes te coveren, maar ik wou me nu focussen op het gehele proces om liedjes te maken. Muziek is eigenlijk iets waar ik al heel mijn leven onbewust of bewust mee bezig ben. En het  toont ook altijd mijn gemoedstoestand, het reflecteert hoe ik me voel of gedraag in de wereld. Het doet gewoon wel veel met mij.  

Ik denk dat het wel fijn zou zijn als er nog meer creatief met muziek zou omgegaan worden in Jong Gewei, of dat het nog bewuster ingezet zou worden. We hebben wel altijd iets van muziek gebruikt bij toonmomenten, maar in principe zouden we ook zelf muziek kunnen maken. Dat zou eigenlijk wel een leuke zijweg zijn, waarin we ons ook nog kunnen ontwikkelen. Het leuke aan Stafeta is dat iedereen z’n eigen interesses kan onderzoeken en ontwikkelen. Daar was altijd wel plaats voor bij Jong Gewei, maar door Stafeta te doen, kan je wat jou persoonlijk inspireert en wat jij geleerd hebt, ook weer binnenbrengen in de reguliere werking.

De wetenschap dat Café Obscur eraan kwam, heeft mijn maakproces een bepaalde focus gegeven in de week ervoor. Wat wel ook nodig was, omdat je anders kan blijven werken aan alles tegelijkertijd, maar je je er nu wel aan moest zetten om op bepaalde liedjes te werken of dingen samen te brengen.

En ik denk dat het delen tijdens café Obscur zelf wel heeft geholpen om mij over een  barrière te zetten of een bepaalde gêne te overwinnen en eraan gewoon te worden dat mensen naar me luisteren. Het maakt het ook gemakkelijker om om feedback te vragen. Het maakt het minder angstaanjagend om je liedjes aan anderen te laten horen. Eigenlijk hoeft het niet zo’n big deal te zijn. Het hoeft niet zo intimiderend of gewichtig te zijn. Als ik mijn mind ertoe zet, hoeven er niet zo veel drempels te zijn om eraan te beginnen of om erin te geloven dat ik het kan, dat ik muziek maak. Het hoeft niet direct supergoed te zijn voor je eraan begint of het laat horen aan mensen. Het is ook een proces en het wordt pas echt door het te doen. 

Iedereen heeft zich zo hard gesmeten op Café Obscur, vanuit een persoonlijke noodzaak om iets te uiten. Je weet dat het warm onthaald wordt en dat er een constructieve omkadering is. Mensen zijn sowieso enthousiast voor elkaar en hebben door dat we allemaal maar aan het proberen zijn en dat het ook kwetsbaar is om aan een nieuw avontuur te beginnen. Iedereen gaat daar heel respectvol mee om en er is ook veel steun.

Ik denk wel dat ik ermee bezig ga blijven, doordat ik nu die stap heb gezet en die drempel ben overgegaan. Het is gewoon een fijn proces en een goede uitlaatklep. Ik ben nu vooral benieuwd hoe ik een ervaring kan bijbrengen bij mensen tijdens Café Clair. Hoe de liedjes één geheel kunnen zijn, maar toch eigenlijk ook heel verschillend. Of ik bij één soort muziek blijf, of ik nog andere genres wil proberen maken.

Adel Ben Abid: onderzoek naar dans en lichamelijkheid

Ik werk aan een dansperformance, gebaseerd op een schrijfproject waar ik momenteel mee bezig ben. Het stuk zelf draait rond een heksendans. Een choreo die breekt met conformiteit en op ruwe manier zoekt naar verlossing.

De toegang tot een ruimte om vrij in te werken en kostuums te gebruiken hebben me gestimuleerd om concreet aan de slag te gaan.  Coaching met vitale feedback is een belangrijke stap voorwaarts in het activeren van mijn maakproces en helpt om uit mijn hoofd te geraken, maar dit is nog steeds een work-in-progress. Het krijgen van een loon creëert ook mentale rust en financiële vrijheid. Verminderde stress rond geld is algemeen positief voor het werk.

De volgende stappen zijn het vastzetten van de choreo en blokken. Ook de inkleding (kostuum/set) in orde krijgen, is een belangrijk focuspunt. Ik wil graag meer discipline kweken in deze laatste periode, en momentum proberen opbouwen om na Stafeta verder te werken.

Beeld: Sander Lambert

CHAOS
toonmoment reguliere werking
15 april ’23 | Bij’ De Vieze Gasten

Beeld: Shirin Rabi

Beeld je een wereld in waar chaos regeert, waar normvervaging de norm is en waar outcasts zondigen tegen elke denkbare zonde. Een plek waar wargeesten heersen. Ze kleuren de lijntjes weg, ontstemmen de piano en vullen je zakken. In de hoop de vastgeroeste systemen in de buitenwereld terug in beweging te krijgen. Daarbij geldt maar één wet: alle regels kunnen op elk moment veranderen.

“Soms moet ge uzelf afbreken om uzelf daarna weer verkeerd ineen te steken.”

Twee keer per jaar werkt Jong Gewei tijdens een intensieve werkperiode naar een publiek toonmoment toe. De bende vertrekt daarbij steeds vanuit eigen verbeelding en thema’s die ze zelf belangrijk vindt. Deze werkweek gingen ze aan de slag rond chaos. Nu tonen ze u graag hun work-in-progress, bij de Vieze Gasten, waar ze kind aan huis zijn.

Verwacht u aan een toonmoment zoals u de bende van Jong Gewei kent: bevlogen, jong, vol lef, hyperdivers en met -om in het thema te blijven- een gezonde dosis chaos. Kom af! En ontdek mee wat de disruptieve én constructieve kracht van chaos kan zijn.

Van en met Adel, Aleks, Alexia, Ali, Alice, Bart, Brigitte, Ebenezer, Famke, Gabriel, Georgina, Haider, Heba, Indrit, Juliette, Lena, Lore, Minas, Mohamed, Nadya, Renée, Samy, Seba, Simon, Sofie, Tina, Yaël